फलामको टोप लगाएका 
एक हुल लुटेरा हाम्रो गाउँमा आए,
मध्याह्नको समय थियो,
चकमन्न थियो चारैतिर,
गुहार लगाउनुको कुनै अर्थ थिएन
गाउँलेहरू बिहानको खाना खाएर 
उग्राउँदै थिए पिँढीमा ।

 

लुटेराको त्यो हुलका तिखा आँखा 
सबभन्दा पहिले मेरो अन्जुलीमा गाडिए ।
मैले वर्षौं लगाएर जम्मा गरेका
आँसुका तप–तप थोपाहरू
हठात् तातो बालुवामा पोखिए ।

 

र, मेरा आँखा ढुंगाले बनेका 
एकजोडी स–साना गुच्चामा परिणत भए ।

चारैतिर अशोभित, शुष्क र खस्रो बालुवा 
त्यसमाथि उभिएका हामी मानिस,
मानिस त मानिस नै हो,
ढुंगामा बदलिन पनि कत्ति बेर नलाग्ने ।

 

रुखो र खस्रो पदचापबाट थाहा पाएँ मैले
लुटेराको हुल फर्कियो,
आफूलाई वर्णशंकर भनेकोमा रिसले मुर्मुरिँदै ।
मेरो के दोष थियो र त्यसमा,
उनीहरू जो थिए ती वर्णशंकर नै त थिए,
भ्रम र सत्य
क्षुधा र प्यास ।

 

दृष्टिमा ध्वाँसो पोतिएको थियो मेरो 
कानका जाली तातेका थिए,  
तातो बालुवामाथि पसारिएको मेरो ज्यान
हिउँको चिसोमा कठ्यांग्रिएको लासजस्तो थियो ।

 

मेरा वरिपरि जे–जे घटना भए
ती बलात्कार नै त थिए
दृष्टिसँग अन्धकारको बलात्कार ।
एउटा तृणजस्तो मानिस
हिक्कहिक्क गर्दै 
आफ्नो आँखा खोजिरहेको थियो ।

 

मेरा आँसु, मेरा अन्जुली,
ती निष्प्रभ भएका छन् 
मसँग अब एकथोपा आँसु पनि छैन
मसँग सुन्ने कान पनि छैन
र, सहरमा कोलाहल पनि छैन ।

००० 

११२०, गुण कोलोनी 
ब्लक बी, सिनामंगल,
काठमाडौं–९